تجزیه و تحلیل مواجهه با ریسک بانک ها هم برای مدیریت در بانک ها و هم برای سرپرستان بانک مهم است. دو منبع عمده ریسک برای بانک ها عبارتند از: ریسک اعتباری (خطر بازپرداخت وام) و ریسک بازار (خطر ضرر ناشی از حرکت های نامطلوب در قیمت های بازار). این مقاله با تمرکز بر تجزیه و تحلیل و مدیریت ریسک بازار منطقه ای است که در سال های اخیر با افزایش فعالیت های تجاری مالی بانک ها مورد توجه مدیران و سرپرستان قرار گرفته است. این مقاله بر اساس مجموعه ای از سمینارها است که در نیمه اول سال 1996 توسط اداره نظارت بانک با شرکت کنندگان در صنعت بانکداری و مالی برگزار شد.
اندازه گیری ریسک در اوراق بهادار معاملاتی: ارزش در معرض خطر
بخش عمده ای از بحث در سال های اخیر در مورد مدیریت ریسک بازار در بانک ها بر روی مناسب بودن مدل های به اصطلاح ارزش در معرض خطر متمرکز شده است. این مدل ها برای تخمین حداکثر مبلغی که یک بانک می تواند در یک بازه زمانی خاص با احتمال معین از دست بدهد طراحی شده اند. به این ترتیب اندازه گیری خلاصه ای از قرار گرفتن در معرض خطر تولید شده توسط یک نمونه کارها داده شده را فراهم می کنند. پیش نویس دستورالعمل ها [1] منتشر شده توسط بانک مرکزی در اوت 1996 به بانک ها این گزینه را می دهد (منوط به تصویب نظارتی) استفاده از مدل های ور برای اندازه گیری ریسک بازار در ابزارهای معامله شده در تعیین هزینه های مناسب سرمایه نظارتی.
مدل های ور را می توان به درجات مختلفی از پیچیدگی توسعه. سادهترین رویکرد حساسیت هر یک از اجزای سبد سهام به تغییرات قیمتی کوچک را تخمین میزند (مثلا یک تغییر یک نقطه مبنا در نرخ بهره یا یک درصد تغییر در نرخ ارز) سپس فرض میکند که حرکات قیمت بازار از یک توزیع خاص (معمولا توزیع نرمال یا نرمال) پیروی میکنند. این تجزیه و تحلیل را ساده می کند و یک مدیر ریسک را قادر می سازد تا از نظریه امار برای استنباط در مورد ضررهای احتمالی با درجه معینی از اعتماد به نفس استفاده کند. به عنوان مثال در یک نمونه کارها داده شده, ممکن است ممکن است نشان می دهد که وجود دارد این است که یک 99 درصد احتمال از دست دادن بیش از هر یک هفته دوره نمی خواهد بیش از, گفتن, $1 میلیون. r
توضیحات به مدل های ور پایه می تواند برای ارتباط بین اجزای مختلف یک نمونه کارها با مدل سازی که تا چه حد قیمت ها در بازارهای مختلف تمایل به حرکت با هم اجازه می دهد; در این روش روش طول می کشد به حساب اثرات احتمالی تنوع نمونه کارها. هنوز توضیحات بیشتر اجازه می دهد تا جنبه های دشوارتر ریسک مانند نقدینگی ابزارهای تشکیل دهنده نمونه کارها اندازه گیری شود. در اینجا موضوع سهولت انحلال یا بستن موقعیت های ریسک توسط یک موسسه است. برای برخی از ابزارها (مانند اوراق بهادار دولت ایالات متحده یا استرالیا) بسته های بزرگ را می توان به راحتی با قیمت های غالب بازار فروخت. این ممکن است مورد, با این حال, که بخشی از نمونه کارها شامل نسبتا ضعیف معامله اوراق بهادار. روش های استاندارد ور را بدون حساب مستقیم از این, اگر چه می تواند به طور غیر مستقیم به حساب با انتخاب دوره برگزاری نمونه کارها گرفته: نقدینگی بیشتر نمونه کارها, دیگر دوره برگزاری است که باید اعمال شود و, از این رو, بیشتر مستعد ابتلا به تغییرات قیمت خواهد بود. بانک های پیشرو بین المللی شروع به مدل سازی دقیق تر این اثرات نقدینگی کرده و مستقیما در مدل های مختلف خود قرار می دهند اگرچه این کار هنوز در مراحل اولیه است.
نزدیک به رویکردهای شرح داده شده در بالا (شناخته شده به عنوان متغیرهای پارامتری) کسانی هستند که بر اساس شبیه سازی اوراق بهادار با استفاده از داده های قیمت تاریخی. تفاوت اصلی این است که روش شبیهسازی به جای استفاده از معیارهای حساسیت خلاصه یا با تکیه بر نظریه امار برای امکان استنباط در مورد حرکات احتمالی قیمت (همانطور که در بالا توضیح داده شد) رویکرد مستقیم تری دارد. یک سبد معین را می گیرد, مستقیما با قیمت های فعلی و قبلی بازار اندازه گیری شده در یک بازه زمانی معین ارزش گذاری می کند, و سپس مشاهدات شدیدتر – ضررهای بزرگ شبیه سازی شده – را نشان می دهد که از لحاظ نظری می تواند در نمونه کارها از بین برود.
از لحاظ مفهومی, نتایج مشابه و یا بسیار مشابه باید توسط دو روش تحویل, تا زمانی که مفروضات اساسی ور پارامتری معتبر هستند. در این راستا فرض کلیدی این است که احتمالا قیمت های بازار از توزیع نرمال تولید می شوند. در واقع شواهد محکمی وجود دارد که نشان می دهد تغییرات بزرگ در قیمت های بازار بیشتر از پیش بینی شده توسط توزیع نرمال رخ می دهد. [2] مثلا, نظریه امار تمایل به پیش بینی حرکت قیمت از اندازه دیده می شود در 1987 سقوط بازار سهم و یا در بازارهای اوراق قرضه در 1994. این نقض فرضیات یک منبع بالقوه عدم دقت در متغیرهای پارامتری است. در مقابل, رویکرد شبیه سازی در نظر گرفته می شود دقیق تر اما بسیار محاسباتی خواستار. این نیاز به محاسبه روزانه گسترده ای از مقادیر نمونه کارها شبیه سازی شده با استفاده از تغییرات روزانه قیمت بازار ثبت شده در دوره های چند ساله دارد.
طرفداران روش ور اشاره به مزایای که قادر به خلاصه, در یک شکل واحد, سطح تخمینی از خطر مواجه شده توسط یک موسسه از فعالیت های تجاری خود. شکی نیست که این ویژگی باعث می شود مدل ور یک ابزار مدیریت قدرتمند وجود دارد. صلاحیت واضح است که طبیعت خود چنین تخمین خلاصه کمی بیشتر از مدیریت بالاتر بانک با یک راهنمای به اندازه ضرر و زیان بالقوه و فرکانس مورد انتظار خود را در شرایط عادی فراهم می کند. [3] یک رویکرد جامع مدیریت ریسک مستلزم این است که این روش ها با یک برنامه تست استرس موثر تکمیل شود تا به طور روشمند تاثیر بالقوه رویدادها یا سناریوهای بازار شدید را بررسی کند. در نهایت, این حرکات غیر طبیعی بزرگ قیمت که بزرگترین خطرات به موسسات مالی مطرح است, نه کسانی که محاسبه شده توسط مدل ور معمولی.
روش ور تعدادی از کاستی در برخورد با حرکات قیمت بزرگ است. مشخص شده است که مدل ها همه انواع ریسک را به خوبی مورد توجه قرار نمی دهند (به عنوان مثال ریسک مرتبط با گزینه هایی که رابطه بین قیمت دارایی اساسی و قیمت گزینه مرتبط خطی نیست). اکثر کاربران از مدل های ور نیز تشخیص دهند که تکیه بر همبستگی تخمین زده در سراسر محصولات و بازارهای, در حالی که تولید اقدامات دقیق تر از لحاظ نظری ریسک, نیاز دارد که این روابط بین قیمت ها و بازارهای پایدار باقی می ماند, حتی در زمان اختلال در بازار. شواهد تاریخی نشان می دهد که ممکن است همیشه اینطور نباشد. یک دیدگاه قوی وجود دارد که برای استرس-تست اهداف حداقل ممکن است مطلوب باشد که فرض کنیم که تمام همبستگی شکستن به منظور محاسبه خطر تخمین می زند تحت بدترین حالت فرض.
این مشکلات بسیاری از موسسات را به تکیه بر رویکردهای مبتنی بر سناریو سوق می دهد که اوراق بهادار به طور معمول تحت طیف گسترده ای از حرکات فرضی قیمت و نوسانات قرار می گیرند. طرفداران این رویکرد تمایل دارند که مزایای یک تخمین واحد را نادیده بگیرند و استدلال کنند که این امر تاثیر بالقوه ای را که پیکربندی های مختلف قیمت ها ممکن است بر روی یک نمونه کارها داشته باشند پنهان می کند.
سرانجام, به رسمیت شناخته شده است که هر سیستم مدیریت ریسک باید توسط درک, و سازگار با, فعالیت های ریسک پذیران خود – کسانی که در میز خرید و فروش. سیستم های مدیریت ریسک موثر صرفا در مورد محدود کردن خطرات ناشی از کارکنان تجاری نیست (هر چند که بدیهی است که مهم است). همچنین باید رفتار را تغییر دهند به این معنا که فرایند شناسایی, اندازه گیری و گزارش ریسک باعث تقویت ذهنیت شناخت ریسک در سراسر موسسه می شود. این امر می تواند با اطمینان از این امر حاصل شود که در حالی که عملکرد مدیریت ریسک در یک موسسه مستقل از فعالیت های تجاری است مدیران ریسک بیش از حد از ریسک پذیران جدا نمی شوند – که فعالیت تجاری و فرهنگ را درک می کنند و نسبت به موضوعات کنترل ریسک که می تواند در یک محیط معاملاتی ایجاد شود هوشیار هستند.
ریسک نرخ بهره غیر معامله شده
منبع دوم و اغلب بزرگتر از ریسک بازار برای بانک ها ریسک نرخ بهره غیر معامله است. این منبع ریسک پیامد مستقیم نقش بانک ها به عنوان واسطه است. بانک ها ترکیب گسترده ای از دارایی ها و بدهی های با نرخ ثابت و نرخ شناور را در کتاب های خود حمل می کنند که بسیاری از این دارایی ها با تغییر نرخ بهره در معرض تغییر مجدد قرار می گیرند. مثلا, یک ساختار ترازنامه با بدهی عمدتا کوتاه مدت و بلند مدت دارایی های با نرخ ثابت خواهد بود موضوع به ضرر و زیان زمانی که نرخ بهره افزایش می یابد; یک ترازنامه با پیکربندی معکوس متحمل ضرر و زیان زمانی که نرخ سقوط.
فرایند مدیریت دارایی و بدهی که در بانک ها اتفاق می افتد تا حدی در مورد تعیین حساسیت نرخ بهره ترازنامه و اجرای شیوه های مدیریت ریسک برای محافظت از اثرات بالقوه تغییرات نرخ بهره است. این یک موضوع کاملا جدا از تجزیه و تحلیل هر گونه ریسک اعتباری در ترازنامه است (ریسکی که ممکن است طرف مقابل پیش فرض کند). پیچیدگی روزافزون محصولات بانکی و به ویژه میزان اختیاری بودن در محصولات خرده فروشی و عمده فروشی پیچیدگی اندازه گیری ریسک را افزایش داده است. [4] به این دلایل, و با توجه به اندازه بالقوه از این خطرات ترازنامه, بانک ها شروع به اختصاص منابع قابل توجهی به این منطقه.
رویکردهای مدیریت ترازنامه
تمرکز سنتی مدیریت دارایی و بدهی شناسایی عدم تطابق بلوغ بین دارایی ها و بدهی ها بوده است. گفته می شود عدم تعادل دارایی ها نسبت به بدهی ها (یا بالعکس) در دوره های زمانی خاص باعث ایجاد یک موقعیت خالص دارایی یا بدهی می شود. این می تواند با نوشتن بدهی ها یا دارایی های جدید با سررسید یا مشخصات مجدد مشابه جبران یا پوشش داده شود. عدم تطابق ناشی از ترکیبی از فعالیت های تجاری بانک نیز می تواند با معاملات انجام شده در بازارهای سلف یا مشتقات جبران شود. این امر اطمینان حاصل می کند که هرگونه ضرر و زیان ناشی از تغییرات نرخ بهره در ترازنامه با سود ناشی از موقعیت در بازارهای دیگر جبران می شود. متناوبا, هر گونه خطر تولید شده از یک موقعیت عدم تطابق ترازنامه می تواند, به عنوان یک تصمیم مدیریت, سمت چپ کشف, باز کردن بانک به از دست دادن بالقوه و یا افزایش در صورت تغییرات نرخ.
تجزیه و تحلیل این نوع (شناخته شده به عنوان تجزیه و تحلیل شکاف) هنوز به طور گسترده ای در سیستم بانکی مورد استفاده قرار می گیرد اما به عنوان یک تصویر نادرست از ریسک نرخ بهره در ترازنامه محسوب می شود. به طور فزاینده ای با تجزیه و تحلیل شبیه سازی تکمیل شده است. این شامل پیش بینی دقیق از کل ترازنامه (به طور معمول برای دو یا چند سال پیش) و در معرض تمام پیش بینی جریان های نقدی ساخت تا ترازنامه به انواع شوک قیمت, که ممکن است شامل تغییرات موازی, تاب و یا چرخش منحنی عملکرد. قرار گرفتن در معرض بالقوه حاصل سپس اندازه گیری, اغلب از نظر تاثیر خود را بر سود خالص بانک. با این اطلاعات در دست, استراتژی های ترازنامه را می توان به محل قرار داده و خطرات نرخ بهره پرچین (یا نه پرچین) به عنوان مورد نیاز.
تثبیت (یا رشد مداوم) سود خالص بانک اغلب به عنوان هدف مدیریت دارایی و بدهی تلقی می شود. با این وجود تمرکز نسبتا محدود و کوتاه مدت به ویژه با توجه به رشد نسبی اشکال غیر بهره ای در بانک ها است. از این رو, بانک های پیشرو در این زمینه به مدیریت ترازنامه در برابر معیارهای بسیار گسترده تر نگاه-یکی از شایع ترین بودن به حداکثر رساندن ارزش کلی اقتصادی یا بازار از موسسه. فرض اصلی زیربنای بسیاری از این تجزیه و تحلیل تازه در حال ظهور این است که ترازنامه بانک در اصل مجموعه ای از جریان های نقدی فعلی و بعدی است. برخی نماینده جریان های اصلی هستند در حالی که برخی دیگر نماینده جریان های نقدی بهره یا غیر بهره هستند. بنابراین بسیاری از اجزای ترازنامه را می توان به همان روشی که قیمت یک ابزار مالی ساده را می توان با استفاده از اطلاعات بازار به راحتی تخمین زد به بازار معرفی کرد. موضوع مدیریت بانک به حدی تبدیل می شود که ارزش بازار بانک (که معادل ارزش بازار سرمایه است) می تواند یا باید از اثرات تغییرات احتمالی نرخ بهره عایق بندی شود.
چنین رویکردی تعدادی از مفاهیم را حمل می کند. هر تصمیمی برای علامت گذاری کل ترازنامه به بازار به احتمال زیاد نوسانات بیشتری را در اندازه گیری های ترازنامه وارد می کند همانطور که در مورد ابزارهای مالی معامله شده اعمال می شود. در مقابل سیستم های اندازه گیری مبتنی بر تعهد سنتی تر تمایل دارند اثرات نوسانات قیمت را کاهش داده و در طول زمان گسترش دهند. یک مساله این است که اگر نوسانات بیشتر در ارزش اقتصادی بانک در صورت افشای عمومی از طریق صورتهای مالی بر قیمت سهام تاثیر بگذارد که ممکن است تمایل به بی ثباتی بیشتری داشته باشد. چه خواهد بود پیامدهای برای سرمایه گذاران در بانک? اینها برخی از موضوعاتی است که تحت عنوان گسترده مدیریت ترازنامه مورد بحث قرار می گیرد.
ویژگی های رفتاری دارایی ها و بدهی ها و رفتار با سرمایه
برخی از پیچیده ترین موضوعات در مدیریت ترازنامه مربوط به برخورد با دارایی ها یا بدهی هایی است که هیچ تاریخ تجدید نظر رسمی ندارند یا رفتار تجدید نظر واقعی با تاریخ های تجدید قرارداد متفاوت است. به عنوان مثال سپرده های فعلی بانک ها در نظریه هیچ تاریخ بازپرداخت ندارند زیرا در تماس قابل بازپرداخت هستند. هنوز, تجزیه و تحلیل رفتار واقعی حساب های جاری نشان می دهد که تنها بخش کوچکی تمایل دارند کاملا حساس به نرخ بهره باشند در حالی که بقیه چنین حساسیتی کمی از خود نشان می دهند. این بدان معناست که بخشی از مانده حساب جاری بانک (مواردی که حساس به نرخ بهره نیستند) در واقع بسیار شبیه سپرده های ثابت رفتار می کنند و بنابراین می توانند به عنوان بدهی های ثابت در نظر گرفته شوند. به این ترتیب در برابر برخی دارایی های ثابت پرچین موثری خواهند بود. کسانی که با منطق مشابه نسبت به تغییرات نرخ بهره بسیار حساس هستند برای محافظت از دارایی های ثابت بانک مناسب نیستند. بانک های پیشرو در حوزه مدیریت ترازنامه به دنبال تجزیه و تحلیل دقیق رفتار حساب های جاری و تعیین میزان قابل دسته بندی در اجزای اصلی (یا چسبنده) و غیر اصلی (بی ثبات تر) برای اهداف اندازه گیری ریسک نرخ بهره هستند. r
در سمت دارایی ترازنامه, بازپرداخت وام زودهنگام می تواند موقعیت های غیر منتظره نرخ بهره را در ترازنامه باز کند. در استرالیا, در مقابل به ایالات متحده, سیاست بانک ها است به اتهام هزینه برای جبران اثرات بازپرداخت اولیه, هر چند در عمل چنین هزینه اغلب در مواجهه با فشارهای رقابتی چشم پوشی. در نتیجه بانکهای پیشرفتهتر در حال تحلیل دقیق رفتار مشتریان هستند تا توانایی خود را برای نظارت و مدیریت این منبع ریسک بهبود بخشند.
یکی از بحث برانگیزترین موضوعات در زمینه مدیریت ترازنامه مربوط به رفتار با سرمایه است. سرمایه به عنوان یک بافر در برابر ضررهای احتمالی در یک بانک عمل می کند و وسیله ای برای تامین مالی سمت دارایی ترازنامه است. اما همچنین یک منبع کمیاب است که بانک ها باید نرخ بازده قابل قبولی را برای مالکان ایجاد کنند. یکی از پیچیده ترین و بلاتکلیف ترین موضوعات مفهومی در مدیریت ترازنامه نحوه تطبیق نقش های مختلف بازی شده توسط سرمایه بانک است. در عمل انواع روش اتخاذ شده است. برخی از بانک ها سرمایه را به طور کامل از محاسبه خارج می کنند و فقط بر رفتار مجدد دارایی ها و بدهی های مشهود تمرکز می کنند. برخی با تمرکز بر جریان سود سهام سرمایه را در نظر می گیرند و بازده سایر بدهی های سنتی را برابر می دانند. بانک ها هنوز در حال بررسی این موضوعات هستند و هیچ دیدگاه روشنی در مورد رویکرد مناسب وجود ندارد.
اگرچه کار در حوزه مدیریت دارایی و بدهی در گذشته کمتر از سایر حوزه ها پر زرق و برق تلقی می شده است اما به نظر می رسد این درک در حال تغییر است زیرا اهمیت این حوزه از مدیریت ریسک برای عملکرد کلی بانک ها به طور گسترده تری شناخته شده است. اندازه گیری و درمان ریسک نرخ بهره در ترازنامه نیز به احتمال زیاد به تمرکز فزاینده توجه نظارتی بین المللی در چند سال بعد تبدیل خواهد شد.
ادغام مدیریت ریسک و تخصیص سرمایه
افزایش تمرکز در بانک ها در مدیریت بازار, اعتباری و خطرات دیگر در سال های اخیر تا به حال دو پیامد اضافی:
- تمایل برای ادغام بسیار بیشتری از تلاش های مدیریت ریسک در بانک ها و استفاده از تکنیک های مشابه در سراسر انواع مختلف خطر; و
- تمرکز بیشتر بر هزینه و تخصیص سرمایه, در شرایط واقعی 'اقتصادی' اندازه گیری, در سراسر فعالیت های کسب و کار های مختلف از یک بانک – هدف نهایی بودن توسعه اقدامات عملکرد ریسک تنظیم برای خطوط کسب و کار فردی و برای بانک به عنوان یک کل.
تا همین اواخر استفاده از رویکردهای امار در مدیریت ریسک تا حد زیادی به اندازهگیری ریسک بازار محدود میشد. بانک ها به رسمیت شناختن, با این حال, است که تفاوت مفهومی کمی بین بازار وجود دارد, اعتبار و در واقع انواع دیگر از خطر – همه موضوع یک موسسه به احتمال از دست دادن. بنابراین بانک ها شروع به استفاده گسترده تر از ابزارهای اندازه گیری توسعه یافته برای مدیریت ریسک بازار می کنند. مثلا, روش های مدرن به تجزیه و تحلیل اعتبار در تکمیل روش های قضاوت سنتی با هدف, در صورت عملی, با تخمین عینی تر از احتمال از دست دادن در مواجهه. برخی از این کارها با پیشرفت های انجام شده در سیستم های درجه بندی ریسک در سال های اخیر کمک کرده است.
این روش ها همچنین با تخصیص سرمایه مبتنی بر بازار در بانک ها سازگار است. تا همین اواخر, تجزیه و تحلیل توسط بانک های مورد نیاز سرمایه خود را به طور عمده توسط چارچوب سرمایه مشخص شده در رانده شد 1988 توافق بازل. تکنیک های بهبود یافته منجر شده اند, با این حال, به ارزیابی مجدد از نیازهای سرمایه واقعی توسط بانک ها, هر دو در سطح کسب و کار کل و تفکیک. تعدادی از بانک های استرالیا در حال حاضر به طور معمول تخمین سرمایه مورد نیاز بر اساس درک نیاز اقتصادی برای سرمایه در واحدهای مختلف کسب و کار, نه لزوما مقدار مشخص شده توسط سرپرستان بانک. در اینجا تمرکز نه تنها بر ضررهای کوتاه مدت احتمالی است که ممکن است متحمل شود (همانطور که معمولا از طریق استفاده از روش های قابل مقایسه یا قابل مقایسه تخمین زده می شود) بلکه بر دیدگاه خود موسسه در مورد ضررهایی است که می تواند به طور منطقی در مدت زمان طولانی حفظ کند. این فرایند تخصیص سرمایه توجه خود را بر عملکرد تعدیل شده با ریسک فعالیتهای بانکی متمرکز کرده است. تجزیه و تحلیل این نوع حتی به موضوعات مرتبط با شیوه های پاداش در موسسات منتهی شده است و حقوق و پاداش نه تنها در برابر سود حاصل شده بلکه خطرات کسب شده نیز در نظر گرفته می شود.
محاسبه الزامات سرمایه 'اقتصادی' هنوز در مراحل ابتدایی خود در بانک های استرالیا است اما با گذشت زمان اهمیت بیشتری پیدا می کند, به ویژه با توجه به اینکه بانکداری رقابتی تر می شود و تمرکز بیشتر به بازده سرمایه تعدیل شده با ریسک معطوف می شود. چنین روندهایی پیامدهایی برای تکامل الزامات نظارتی-سرمایه ای فعلی دارد از جمله اینکه مدلهای تخصیص سرمایه خود بانک ها تا چه اندازه ممکن است به عنوان مبنایی برای محاسبه سرمایه نظارتی قابل قبول تلقی شوند. همانطور که در بالا ذکر شد این روند با انتشار رهنمودهای ریسک بازار شروع شده است.
نتیجه گیری
شکی نیست که مدیریت ریسک نه تنها در رابطه با فعالیت های تجاری مالی بلکه در رابطه با ریسک موجود در ترازنامه های بانکی سنتی به طور فزاینده ای پیچیده شده است. بنابراین مدیریت ریسک در حال تبدیل شدن به یک فعالیت بسیار ماهرانه تر از گذشته است. از چالش های ناشی از تحولات کمی در مدیریت ریسک نیز چیزهای زیادی حاصل شده است اما به همان اندازه مهم است که اهمیت موضوعات عملی تر را نادیده نگیریم. شکست بارینگز در اوایل سال 1995 و شرایط پیرامون کشف زیان های بزرگ تجاری در دایوا در نیویورک در اواخر همان سال و همچنین تجربه اخیر ضرر و زیان در سومیتومو نشان می دهد که مدیریت ریسک باید در عمل و همچنین در نظریه کار کند. وظیفه مداوم برای مدیریت بانک ها و ناظران بانک این است که اطمینان حاصل شود که کسانی که در فعالیت های مدیریت ریسک دخیل هستند نسبت به کمبودهای عملیاتی بالقوه هشدار می دهند و به سرعت برای اصلاح هر گونه موجود عمل می کنند.
پانویسها
پیش نویس دستورالعمل ها از نزدیک در پیشنهادات ریسک بازار توسط کمیته بال در نظارت بانکی در ماه ژانویه سال جاری صادر مدل. قرار است در دسامبر 1997 اجرا شود. [1]
در ادبیات ریسک از این به عنوان مشکل توزیع دم چربی یاد می شود. به این معنا که تعداد مشاهدات شدید در دم توزیع ها بیشتر از نظریه توزیع های نرمال است. [2]
به طور متوسط, مثلا, تخمین می زند خطر بر اساس یک 95 درصد فاصله اطمینان خواهد شد بیش از یک بار در هر 20 روز معاملاتی. استفاده از فاصله اطمینان 99 درصد عدم اطمینان را کاهش می دهد اما هنوز هم نشان می دهد که تخمین های خطر به طور متوسط 2 یا 3 بار در سال (با فرض توزیع نرمال) بیش از حد خواهد بود. [3]
اختیاری بودن در ترازنامه زمانی ایجاد می شود که محصولاتی عرضه می شوند که به موسسه یا مشتری اجازه می دهد در اینده از حق مربوط به قیمت گذاری استفاده کند, مدت یا برخی از ویژگی های دیگر ابزار; مثلا, حق بازپرداخت زودهنگام. [4]
مواد در این صفحه وب منوط به کپی رایت و استفاده خود را به شرایط و ضوابط مندرج در کپی رایت و سلب توجه مجموعه است. © بانک رزرو استرالیا, 2001-2022. تمامی حقوق محفوظ است. بانک مرکزی استرالیا مردم بومی و جزیره نشینان تنگه تورس استرالیا را به عنوان متولیان سنتی این سرزمین تصدیق می کند و ارتباط مداوم خود را با کشور به رسمیت می شناسد. ما پرداخت احترام ما را به بزرگان خود, گذشته, حال و در حال ظهور.
